Raceverslag: Marathon Rotterdam 2022

Zondagochtend 10 april 2022. De zon komt op, ik kijk rustig naar buiten en zie een droge straat, de blauwe lucht en de takken van de bomen die stil blijven hangen. Is dit een voorbode voor een goede dag? Zijn dit dan eindelijk de goede marathon omstandigheden? Ga ik vandaag een PR lopen op de marathon? Wordt dit de ultieme revanche op de editie 2019? Het zijn zomaar wat vragen die door mijn hoofd spoken.

Het is nog vroeg, maar ik hou ervan om op tijd op te staan en rustig aan te doen. Nadat ik kort onder de douche heb gestaan, begin ik aan mijn ontbijt. Vier witte bolletjes met jam. Vroeger nam ik altijd pindakaas, maar het laatste jaar ben ik overgestapt naar jam. Aardbeienjam om precies te zijn. De vier bolletjes zijn de eerste – en hopelijk laatste – strijd van vandaag. Met een kleine espresso spoel ik de bollen weg en kijk ik rustig naar de Formule 1. Wanneer Max stilvalt, zet ik de tv uit en zet ik nog even een muziekje aan. Mijn tas heb ik gisteren al ingepakt, dus voor nu wacht ik geduldig af tot ik richting de metro mag.

Revanche

Vandaag is de dag dat ik voor de tweede keer de marathon van Rotterdam ga lopen. Waar ik in mijn voorgaande marathons altijd erg gespannen was, valt het vandaag redelijk mee. De weersomstandigheden zijn goed, ik heb goed getraind en mijn plan is helder.

Waar het in 2019 een lijdensweg werd rondom de Kralingse Plas, heb ik er vandaag een stuk meer vertrouwen in. Met het oog op de marathon later dit jaar in Londen, is mijn plan om een vlakke marathon te lopen. In mijn hoofd blijf ik herhalen dat ik mij niet moet laten opjutten door andere lopers of het publiek. Stick to the plan!

Na een laatste check van alle spullen is het tijd om naar Rotterdam te vertrekken. Ideaal dat deze marathon zo dichtbij huis is en ik dus niet zo vroeg hoef te vertrekken. Ik bedenk mij hoeveel bekenden er straks langs het parcours zullen staan en met die gedachte stap ik in de auto richting het metrostation.

De weg naar de Schiedamsedijk

De reis naar de marathon verloopt voorspoedig. In de metro kom ik Karsten tegen en we spreken nog even de laatste details door van ons raceplan. Vol vertrouwen loop ik richting het punt om de tassen af te geven. Onderweg pikken we nog een aantal leden van de Road Runners op en gezamenlijk doen we de laatste voorbereiding.

Op het schouwburgplein kletsen we met de groep over de plannen van de dag. Het gaat al weken over deze plannen, maar ik kan nu nog wel een herhaling gebruiken zo vlak voor de start. Ik ben kalm en geniet van de heerlijke sfeer die er nu al in de stad heerst. Mijn trainingspak vervang ik voor een oude trui die ik achter ga laten in het startvak. Na het inleveren van mijn tas begint de wandeling naar de start.

Met tussendoor wat kleine dribbeltjes loop ik richting het startvak. Ik start in wave 1, dus ik mag direct om 10:00 uur vertrekken. Bij het binnenkomen in het startvak doe ik nog even een zenuwplasje en dan is het tijd om de trui uit te trekken, de sleeves aan te doen en klaar te gaan staan voor de start. Maar het startschot klinkt natuurlijk niet voordat Lee Towers zijn act in de hoogwerker heeft mogen opvoeren. Ik stuur nog een laatste appje en zet dan alle meldingen uit op mijn telefoon. In 2019 maakte ik de fout om alle meldingen aan te laten staan. Dit resulteerde in een live update in groepsapps, waarin ik kon lezen hoe het met mij ging onderweg. Geen aanrader als je het zwaar hebt!

En dan wordt er afgeteld naar 0, klinkt het startschot, gevolgd door de scheepshoorn. Voor mij zie ik de mensen al gaan rennen en langzaam beweeg ik mij naar voren. Richting de startstreep. Het punt waar ik ga beginnen aan mijn tocht van 42 kilometer en 195 meter. De streep nadert en ik heb mijn horloge klaar staan. Dan loop ik over de start en klik ik mijn horloge aan. De marathon is begonnen.

Onderweg naar zuid

De eerste kilometer levert op de Erasmusbrug direct al een kleine opstopping op. Stiekem vind ik dit helemaal niet zo erg. Te snel starten is natuurlijk een groot gevaar bij de marathon. De secondes die ik verlies op mijn schema neem ik voor lief en ik wacht geduldig tot we de brug over zijn. Dan wordt de straat breder en houd ik rechts aan. Dit is het punt waar – net als drie jaar geleden – mijn ouders voor het eerst staan om mij aan te moedigen.

Nadat ik mijn ouders heb gezien, begint de marathon echt voor mij. Zaak is nu om mij niet te laten opjagen, maar om wel zo snel mogelijk richting de 5:15 per kilometer te gaan. Dit is de tijd die ik vandaag gemiddeld wil vasthouden. Het plan is om een vlakke race te lopen, daarbij hou ik zeker de eerste kilometers mijn hartslag een beetje in de gaten. Te snel richting een hoge hartslag gaan, breekt mij later vast op. De check op mijn tempo en hartslag gaat mij redelijk goed af en na een paar kilometer ben ik lekker warmgedraaid.

Na het passeren van de Kuip, vervolgt de route zich richting het Havenspoorpad. Een berucht gedeelte van de marathon, aangezien de weg daar smaller wordt. Dringen geblazen dus! Na ongeveer 7,5 kilometer volgt eerst nog het punt waar mijn zus voor de eerste keer staat. Van tevoren heb ik goed besproken met mijn ouders en mijn zus wat we gaan doen. Bij ieder punt pak ik een gelletje en een fles met drinken aan. Die fles neem ik mee, zodat ik niet hoef te stoppen bij de waterposten. De eerste wissel gaat gelukkig goed en zo krijg ik weer wat meer vertrouwen.

Waar ik vooraf dacht dat ik het Havenspoorpad als een lastig stuk zou ervaren, valt het vandaag mee. Het is niet zo druk en ik begin hier lekker mijn tempo te vinden. De benen voelen goed, het eerste gelletje is goed gevallen en over mijn hartslag ben ik ook niet ontevreden.

Na dit stuk loop ik richting Slinge. Een punt waar veel publiek aanwezig is,  dat geeft ook deze marathon weer een kippenvelmoment. Hier neem ik het tweede gelletje en merk ik aan alles dat vandaag een goede dag is. Het is nu vooral belangrijk om geconcentreerd te blijven.

Terug naar de Erasmusbrug

Mijn concentratie heb ik hard nodig in de 10 kilometer die nu gaan volgen. Voor mij zijn de eerste 26 kilometer van dit parcours niet echt aantrekkelijk en dan met name het stuk vanaf Zuidplein terug richting de Erasmusbrug. Hier staat minder publiek en het is een saai recht stuk zonder iets interessants in de omgeving.

Op 17 kilometer merk ik dat de bal van mijn rechtervoet een beetje begint te branden. Geen goed teken denk ik in eerst instantie en ik probeer wat te bewegen met mijn voet in mijn schoen. Dit lijkt tijdelijk te helpen. Niet te veel aan denken, zeg ik tegen mezelf. Dat dit een marathon ging worden vol met déjà vu momenten, had ik vooraf ook niet gedacht. Maar eenmaal aangekomen bij het 22 kilometer punt, schiet het beeld van drie jaar geleden toch even door mijn hoofd. Het punt waar ik toen voor het eerst stilviel.

Deze gedacht weet ik al snel te verzetten, want ik ben onderweg richting het 24 kilometerpunt. Het punt waar mijn zus voor een tweede keer staat en waar ik weer een fles drinken aangereikt krijg. Inmiddels is de vorige fles leeg en lust ik wel weer een slokje. Wanneer ik mijn zus in de verte zie, begin ik te glimlachen. Vandaag is een goede dag en niets gaat mij tegenhouden om deze marathon vlak uit te lopen. Wanneer ook het aangeven van de tweede fles goed gaat, neem ik mijn derde gelletje en loop ik op hetzelfde constante tempo verder.

De zon schijnt heerlijk en door de relatief lage temperatuur is het echt perfect hardloopweer. Inmiddels loop ik richting het 26 kilometerbordje en weet ik dat ik hier mijn koppie erbij moet houden. Eerst de Erasmusbrug en vervolgens het tunneltje bij Blaak. Voor mij het lastigste stuk van de hele marathon.

De Erasmusbrug besluit ik rustig omhoog te gaan en in normaal tempo naar beneden, een goede keuze. Een kleine kilometer verder kom ik aan bij het tunneltje. Het punt waar ik drie jaar geleden volledig stilviel. De hele ochtend wordt mijn naam al door bekende en onbekende mensen geroepen, maar bij dit zware punt staat oom Ton om mij aan te moedigen. Precies de aanmoediging die ik nodig had vlak voor de tunnel. Na de haakse bocht loop ik naar beneden de tunnel in en zie ik Ton boven nogmaals staan. Eenmaal bovengekomen, weet ik dat het lastigste stuk achter de rug is. Op naar het Kralingse Bos!

Door de stad en om het Kralingse bos

Ik passeer het 29 kilometerpunt en op een brandende voet na voel ik dat mijn benen nog goed aanvoelen. Natuurlijk is mijn hartslag wat gestegen, maar voor mijn gevoel ga ik een nieuwe fase van mijn marathon in. Een fase vol vertrouwen en ook de fase van het lopen op gevoel.

Gedragen door het publiek loop ik richting het Kralingse bos. Het is niet normaal hoeveel mensen er op de been zijn en hoe erg mij dit helpt vandaag. Er is geen tijd om na te denken over splittijden of mijn hartslag. Hier loop ik puur op de energie en sfeer van het publiek.

Waar ik in eerdere marathons rond dit punt wel echt merkte dat het beste ervan af was, is dit vandaag helemaal anders. Het gaat fantastisch en volledig volgens plan. Normaal begin ik de kilometers af te tellen, maar nu ben ik gewoon de route aan het volgen en in dezelfde cadans aan het doorlopen. Op 30 kilometer voel ik voor het eerst dat het niet meer misgaat vandaag. En dat is een heerlijk gevoel om mee te lopen. Langzaam verlaat ik het drukke deel van de stad en rond 31.5 kilometer staan mijn ouders weer voor een laatste drinkfles en een gelletje. Het is even zoeken, maar dan zie ik ze staan. Nog steeds met een glimlach loop ik naar hen toe om alles aan te pakken.

Al dat publiek geeft enorm veel energie, maar ik ben ook blij om het bos in te lopen. Even weer concentratie op het tempo en het is ook tijd om een gelletje te nemen en nog wat te drinken. Dan vervolg ik mijn weg richting de finish. Maar eerst rondom de Kralingse plas. De plek waar mensen ‘de man met de hamer’ tegenkomen. Aan alles voel ik dat ik die man niet ga tegenkomen vandaag. Mijn voet begint iets meer te branden, maar het zit goed in het koppie.

In het bos beginnen mensen stil te vallen. Waar ik de eerste 28 kilometer nog veel ingehaald werd door snellere lopers, is het nu andersom. En dat is ook niet gek, want ik loop nog steeds op mijn vlakke schema. Al heb ik het zelf wel minder door hoe hard ik loop. Het gaat nu puur op gevoel, ik merk dat ik een stuk minder naar mijn horloge aan het kijken ben.

Sinds het 28 kilometerpunt is het een aaneenschakeling van bekenden die mijn naam roepen. Dit geeft zoveel energie om door te blijven lopen. Bij het bordje van 37 kilometer durf ik toch langzaam te gaan aftellen. De bovenbenen beginnen vermoeid te raken, maar gelukkig kan ik bijna terug de stad in. Vanaf daar gaat het publiek mij weer energie geven om de finish te halen.

Na 38 kilometer merk ik dat mijn bovenbenen het toch zwaar krijgen. Af en toe ontvang ik een schokje wat lijkt alsof er in de toekomst kramp kan komen. Ook het vijfde gelletje moet eraan geloven dus. Met frisse tegenzin werk ik deze naar binnen en spoel ik het weg met een grote slok drank uit mijn fles. Fysiek en mentaal moet mij dit helpen richting de finish.

Naar de finish

Wanneer ik de stad weer in loop, lijkt het wel alsof er nog meer publiek is bijgekomen. Ik treed binnen in een volksfeest, al lijkt het op sommige plekken meer op een voetbalstadion. Zo hard wordt er aangemoedigd. Het gevoel in mijn bovenbenen trekt niet meer weg, dus ik hou een steady tempo vast en loop door richting de finish.

Bij het 40 kilometerpunt staan mijn ouders en zus nog een laatste keer en nu heb ik er alle vertrouwen in dat het goed gaat komen. Bij het laatste waterpunt drink ik heel onhandig nog wat uit een bekertje en dan zet ik mijn tocht voort naar de kubuswoningen.

De laatste kilometers gaan zo snel voorbij en ik zie op mijn horloge dat ik nog steeds geen enkel verval heb getoond vandaag. Het is een marathon hoe ik het van tevoren had uitgetekend, maar waarvan ik niet wist dat ik het in mij had. Inmiddels draai ik de Coolsingel op en dan komen al deze gevoelens bij elkaar. In combinatie met de mensenmassa zorgt dit voor een ongekende blijdschap. De laatste paar honderd meter voelen als een ereronde en met twee armen in de lucht passeer ik de finish in een tijd van 3:41:15. De gemiddelde kilometertijd is precies 5:15. Een dag waarop het plan en de uitvoering bij elkaar zijn gekomen. Een dag van een nieuwe PR en de dag van de ultieme revanche op mijn eerste poging in 2019.