Raceverslag: TCS London Marathon 2022

Zondagochtend 2 oktober 2022. In de ontbijtzaal van het Holiday Inn hotel in de mooie wijk Kensington in west Londen kijk ik naar het witte stuk stokbrood op mijn bord. Het is een paar minuten na zessen en ik moet de staarwedstrijd met dit ontbijt winnen. Al drie jaar wacht ik op deze dag. Vandaag loop ik de TCS London Marathon.

Terwijl ik om mij heen kijk, zie ik veel hardlopers zenuwachtig in hun bakje yoghurt roeren. Iedere loper heeft vandaag dezelfde missie: het behalen van de medaille. Maar het plan om die medaille te bemachtigen is voor iedereen anders. Tienduizenden lopers, tienduizenden verhalen. En zo begint ook mijn verhaal deze dag. Het ontbijt zit er inmiddels in en ik loop terug naar mijn kamer om wat laatste spullen op te halen.

Naar de start in Blackheath

Met alle spullen in mijn kit bag loop ik weer naar de hotel lobby. Deze marathon reis ik mee met de groep van Marathons International, we vertrekken gezamenlijk met het openbaar vervoer naar de start. Eerst een stukje met de tube en dan de trein in.

Terwijl wij ons langzaam door Londen bewegen zie ik een hoop gespannen koppies om mij heen. Sommigen gaan van de spanning heel veel praten over de marathon, anderen blijven stil. Ik heb geen spiegel bij me, maar ik verwacht dat de spanning ook van mijn gezicht te lezen is.

De start is in Blackheath ten zuidoosten van Londen. De trein rijdt het station van deze wijk binnen en terwijl iedere loper de trein uitstapt, staan de eerste supporters al klaar om ons succes te wensen. Het dringt nu pas echt tot mij door dat ik hier ben om een marathon te gaan lopen. Na een paar minuten wandelen lopen we het startterrein op. Een enorm grasveld waar de laatste voorbereidingen voor de start gaan plaatsvinden.

Startwave 1

Samen met wat andere lopers die mee zijn met de reis begeven we ons op het startterrein. Omdat het zou gaan regenen heb ik een poncho bij me, maar gezien de zon al bijna doorbreekt kan deze nu fungeren als kleedje om op te zitten.

In mijn kit bag zit nog wat eten en drinken en met nog een uur tot de start is het een mooi moment om dat in te nemen. Ik lever de tas in en bezoek nog een laatste keer het toilet. Dit zijn de spannendste minuten voor de marathon. Je kunt niets meer doen en moet gewoon wachten tot je over de startstreep mag.

Vroeg kunnen starten vind ik prettig en vandaag mag ik vanuit de eerste startwave vertrekken. Een laatste keer neem ik het plan in mijn hoofd door. Het doel is om rond de 03:35:00 te gaan lopen. Hiervoor moet ik kilometertijden van ongeveer 5:05 gaan neerzetten. Met deze gedachte loop ik het vak in richting de startstreep.

Met het inlopen van het vak zie ik vele lopers naar het hek sprinten voor een laatste zenuwplasje en ik besluit mee te doen. Dit om te voorkomen dat mij hetzelfde overkomt als vorig jaar in Berlijn, waar ik na 2 kilometer al een toiletbezoek pleegde. Na de meeting bij het hek ben ik echt klaar om over die startstreep te gaan. De rij schuift langzaam op, mijn horloge zet ik klaar en het is nog maar een paar meter naar de streep. Ik loop onder de startboog door en klik mijn horloge in. Zo is mijn vijfde marathon van start gegaan.

De weg naar Cutty Sark

Het is de eerste meters een beetje een onwerkelijk gevoel dat ik hier nu echt ben gestart. Als een van de gelukkigen die deze marathon mag lopen dit jaar wil ik er optimaal van genieten. Daarnaast wil ik ook een mooie tijd lopen, dus probeer ik zo snel mogelijk richting dat 5:05 tempo te gaan.

Terwijl ik de eerste kilometer loop, houd ik mijn hartslag goed in de gaten. Voor mijn gevoel loopt de weg naar beneden hier en al snel vind ik mijn tempo. De eerste paar kilometers zijn redelijk vlak en verlopen goed. Het tempo is wel iets hoger dan ik had ingeschat, allemaal precies 5 minuten per kilometer.

Waar ik eerder te horen kreeg dat er alleen bordjes met mijl-aanduidingen zouden staan, blijkt er toch iedere kilometer eentje te staan. En zo begin ik te rekenen. De kilometers vliegen voorbij en ik blijf hetzelfde tempo goed vasthouden. In Londen wordt er vanaf 3 locaties gestart en deze komen na 5 kilometer bij elkaar. Het lopen gaat soepel en als de groepen bij elkaar komen, blijft er voldoende ruimte om te lopen.

De eerste 5 kilometer kom ik door in 25 minuten en ik besluit om dit iets hogere tempo vast te gaan houden. Het voelt goed en dit kan weleens mijn dag worden. Na 8 kilometer is het tijd voor het eerste gelletje en deze kan ik wegspoelen bij een waterpost. Bij de waterposten krijg ik bij deze marathon flesjes waar ik uit kan drinken. Dat drinkt toch een stuk beter dan die bekertjes.

De concentratie heb ik gevonden, maar toch kijk ik nog steeds mijn ogen uit. Het zonnetje begint langzaam te schijnen en het publiek staat rijen dik langs de kant. Na 10 kilometer loop ik rechtsaf richting Cuty Sark, waar het oude schip staat. Mensen die deze marathon weleens hebben gelopen of op tv hebben gezien, weten waar ik het over heb. Een orkaan van geluid komt mij tegemoet en met kippenvel loop ik om het schip. Wat een fantastische marathon is dit toch.

Even probeer ik bij te komen van deze bijzondere plek, maar ik moet mij alweer opmaken voor het volgende speciale stuk. Na 12 kilometer loop ik de wijk Rotherhithe in. Hier woonde ik in 2012. Alles ziet er nog hetzelfde uit. Van het winkelcentrum waar ik boodschappen deed, tot de straat waar ik woonde. En ook het parkje bij mijn oude huis; de plek waar ik voor het eerst ging hardlopen. Toen nog op oude tennisschoenen, maar vandaag loop ik op hypermoderne schoenen met carbonplaat. Een hoop kan veranderen in tien jaar, maar deze plek blijft nog steeds speciaal voor mij.

Inmiddels is het net voor het 16-kilometerbordje tijd voor mijn tweede gelletje. Alles verloopt soepel en ik heb al 3 keer een vlakke 5 kilometer achter de rug van 25 minuten. Bermondsey tube station is de volgende plek die ik passeer en ook dit stuk zit vol oude herinneringen. Deze wegen gebruikte ik toen om naar mijn werk te gaan en dus weet ik precies wanneer het tijd is om straks rechtsaf te slaan richting Tower Bridge.

Op kilometer 19 heb ik eerst nog mijn zus als mijn trouwste supporter staan. Ik zie haar op tijd en loop haar kant op. Aan haar enthousiasme te zien, weet ik dat ze ook in de app heeft gezien dat ik goed loop. Dit geeft zo’n motivatieboost dat ik heerlijk doorloop.

En dan staat het volgende kippenvelmoment alweer op mij te wachten. Het afgelopen uur is een aaneenschakeling van bijzondere momenten geweest, maar wanneer ik recht op de Tower Bridge afloop schiet er een brok in m’n keel en krijg ik overal kippenvel. Aan de dranghekken is geen plek meer te krijgen en het lijkt wel alsof ik door een voetbalstadion loop. Het publiek draagt mij de brug op en ik geniet van het uitzicht over de Theems. Midden op de Tower Bridge passeer ik het 20-kilometerpunt in 1:39:44. De afgelopen kilometers zijn zonder dat ik het doorhad dus zelfs iets sneller gegaan.

De tweede helft

De zon schijnt, de sfeer is geweldig en ik voel mij nog goed. Deze marathon verloopt fantastisch. Al snel passeer ik het halve marathon-punt in 1:44:50. Het geeft een hoop rust dat ik ruim 2,5 minuut voorloop op mijn schema. Het parcours vervolgt zich richting het zakendistrict Canary Wharf. En waar ik hoorde dat er hier vroeger nog weleens minder publiek was, blijft het rijen dik staan. Wat een sfeer!

Aan de andere kant van de weg kom ik straks terug en ik zie de toplopers bij de mannen voorbijkomen. Zij gaan nog wel een stuk harder, maar het blijft mooi om te zien. Het derde gelletje gaat erin en ook nu vind ik snel een waterpost om die smaak een beetje weg te spoelen. De concentratie hou ik vast en ik merk dat mijn kilometers iets sneller gaan. Of het slim is weet ik niet, maar het voelt goed. Na 25 kilometer kom ik door in 2:03:58 en iedere 5 kilometer word ik blijer als ik over die mat loop. Die mat registreert de tijd en plaatst het direct in de app. Van veel mensen wist ik dat ze mij gingen volgen, dus bij iedere 5 kilometer dacht ik: weer een mooie tijd naar het thuisfront.

De kilometers 25 tot 30 vind ik altijd lastig. De marathon begint pas na dertig kilometer. Het is het grootste cliché ooit, maar wel de waarheid. Op 25 kilometer begin ik wel te voelen dat ik een marathon aan het lopen ben. Ook loop ik nu in Canary Wharf, waar de meeste bochten in het parcours zitten en het gps-signaal slecht is. Mijn tempo moet ik nu echt op gevoel lopen.

Het zigzaggen door Canary Wharf gaat goed. Er is veel publiek op de been en ik voel mij nog steeds goed. Waar ik tijdens de eerste 25 kilometer meer aan het optellen was, probeer ik nu de kilometers af te tellen. Het zijn er nog een hoop en daarom vermaak ik mij ook een beetje met het publiek en met de mijl-bordjes.  

En dan is er nog het verhaal met George. Op de startnummers van deze marathon staan geen namen, maar ik merk dat iemand al enige tijd achter mij loopt die George heet en wel zijn naam op zijn shirt heeft staan. Kilometerslang hoor ik alleen maar ‘Come on George!’ en ik denk weer terug aan 2012 toen ik in deze stad woonde. Een jaar lang ging ik hier door het leven als George, want Sjors kunnen ze hier echt niet uitspreken. Ik doe net alsof al deze aanmoedigingen voor mij zijn.

De marathon van Londen is een feestje

Het dertig-kilometerpunt ben ik gepasseerd en wederom heb ik alle mensen die mij in de app volgen gerust kunnen stellen. Ik toon nog geen verval vandaag. Wat de mensen thuis nog niet weten, en ik inmiddels wel, is dat het verval vandaag waarschijnlijk ook niet gaat komen. Ik geniet van deze marathon en het is echt een droom die uitkomt. Van ieder moment wil ik genieten, dus ik kijk lekker om mij heen.

Het vierde gelletje is genuttigd en inmiddels zou ik ook wel een lekker broodje lusten. Nog een klein uurtje lopen en dan kan ik daar eens naar op zoek. De afgelopen 10 kilometer waren sneller dan de eerste 20, dus ik zit er lekker in. Van tevoren heb ik de route bestudeerd en ik weet dat ik nog een paar kilometer met wat bochtjes moet lopen en dan eigenlijk in een rechte lijn richting de Big Ben kan.

Een paar lastige kilometers volgen, waarin ik niet zo goed weet waar we lopen en wanneer we nou op het stuk komen richting het centrum van Londen. De zon schijnt inmiddels flink en met 18 graden is het lekker warm. Bij het waterpunt besluit ik het flesje van 250ml helemaal leeg te drinken.

Uiteindelijk vind ik mijn ritme weer terug en loop ik na 34 kilometer weer op het stuk waar aan de andere kant lopers aankomen die Canary Wharf nog ingaan. Hoe gemeen het ook is, dit geeft mij een boost. Met nog 8 kilometer te gaan durf ik ook af te gaan tellen.

Van de Tower Bridge naar The Mall

Nog steeds loop ik kilometers in precies 5 minuten. Het gaat een paar seconde langzamer dan het stuk tussen kilometer 20 en 30, maar van verval kun je niet spreken. Vlak voor de Tower Bridge neem ik mijn laatste gelletje en in mijn hoofd gaat de knop om. Niet meer nadenken over tempo of een raceplan. Het is nu gewoon de laatste 5 kilometer strak uitlopen en die medaille om je nek hangen. Tijd om dit plan tot uitvoering te brengen.

Terwijl ik mijn tempo vasthoud, kijk ik toch nog even naar de Tower Bridge. Zo’n 16 kilometer geleden kwam ik daar overheen en nu zit ik in de laatste fase van de marathon. Het is nog ongeveer 5 kilometer te gaan en ik heb er alle vertrouwen in dat het goed gaat komen. Het is nu alleen nog maar door het centrum langs de Theems tot de Big Ben, rechtsaf tot Buckingham Palace en dan The Mall op naar de finish.

En dan word ik helaas opgeschikt door de realiteit van de dag. In de tunnel bij Cannon Street Station zie ik de hulpdiensten een onwel geworden loper reanimeren. Enorm geschrokken loop ik verder en neem ik mij voor om geen gekke dingen meer te doen deze marathon. Tempo vasthouden, genieten van de stad en het publiek. Dat is wat ik ga doen.

Gelukkig staat mijn zus net buiten de tunnel. Hoewel het snel gaat en onwijs druk is langs de kant, is slechts één blik naar elkaar genoeg. Het gaat goed en het gaat niet meer fout vandaag. Dan vervolg ik mijn laatste kilometers richting kilometer 39,5. Het Marathons International supporterspunt staat hier opgesteld. Wat heb ik vandaag al vaak aan dit punt moeten denken. Aftellen ernaartoe was eigenlijk de hele marathon niet mogelijk, omdat je dan praktisch tot de finish aftelt. Maar toch hielp de gedachte dat ze daar stonden mij wel. Nadat ik richting het punt liep waar de support staat en een high five geef, merk ik dat ik opeens veel harder aan het lopen ben. Dit is niet de bedoeling en daar heb ik ook helemaal de energie niet meer voor. Gelukkig kom ik er op tijd achter en schakel ik weer terug naar mijn oude tempo.

De Big Ben is in zicht en wat is het fantastisch om deze iconische plek te zien in Londen vanaf deze positie. Vanaf hier is het nog maar 1100 meter naar de finish. Langs het St. James Park staan nog een hoop fotografen en ik probeer nog enigszins fatsoenlijk op de foto terecht te komen.

Nog 500 meter; het punt wat ik al jarenlang alleen op tv zie nadert.  Het moment waar je Buckingham Palace ziet en alleen nog maar The Mall op hoeft te draaien. Ik geniet optimaal en loop in een lekkere pas door richting de finish. Met een mooie laatste paar honderd meter kom ik over de finish in 3:30:22 uur. Maar liefst 11 minuten sneller dan in Rotterdam dit jaar.

Na de finish zet ik mijn telefoon aan en zie ik hoeveel mensen hebben meegeleefd de afgelopen uren. Die telefoon komt straks wel, eerst die medaille om mijn nek hangen. Met een medaille om mijn nek kijk ik nog eens terug naar de finish en besluit dan even bij een hekje stil te gaan staan. Kippenvel, een brok in mijn keel en vochtige ogen. De droom om ooit de marathon van Londen te lopen is vandaag uitgekomen en het had niet beter kunnen gaan.