Het finishen van een marathon geeft een ontzettend euforisch gevoel. Je denkt dat je de hele wereld aan kan. Waneer je de zuurverdiende medaille om je nek gehangen krijgt, wordt dit gevoel nog even versterkt. Maar hoe verder je het verzorgingsgebied dor loopt, hoe meer je de consequenties voorgeschoteld krijgt van je prestatie. Zo verliepen de eerste weken na mijn marathon
De eerste uren
Eenmaal over de finish gekomen, was ik vooral opgelucht dat ik het gehaald had. De laatste kilometers gingen zeker niet vanzelf en mijn benen begonnen erg te verkrampen. In de eerste meters na de finish merkte ik wel dat ik mij fit genoeg voelde om door te wandelen. Tijd om de medaille op te halen! Na een kleine wandeling door het verzorgingsgebied en de nodige drankjes om de vochtvoorraad aan te vullen, ging ik richting de familie en vrienden.
Eerst begonnen mijn benen te verstijven. Daarna begon mijn knie ook geforceerd aan te voelen. Hier had ik tijdens het lopen gelukkig geen last van gehad. Na het omkleden en het drinken van een biertje, gaf mijn lichaam aan dat het tijd was voor rust. Waar ik voornamelijk last van had? Stijve benen, een pijnlijke knie en een gloeiend gezicht die urenlang in de brandende zon had gelopen. Tijd om naar huis te gaan!
In de avond nog even rustig wat gegeten en met de beentjes omhoog in een stoel gelegen onder het genot van wat mooie momenten van de dag op RTV Rijnmond. Rond half 11 was het tijd om te gaan slapen en oeii wat werd dit een slechte nacht. Zo ongeveer de hele nacht wakker gelegen van de spierpijn, pijn in mijn knie en een lichaam die aan het gloeien was.
De eerste dagen
In de eerste dagen na mijn marathon vielen deze dingen mij op. Zo vond ik de spierpijn meevallen en ging traplopen eigenlijk prima. Wel waren mijn bovenbenen wat stijf en liepen mijn heupen wat stroef. Op zondagavond had ik al door dat ik mijn knie had geforceerd. Hier heb ik tot op heden nog last van. Wel heb ik gemerkt dat het met rust over gaat.
Maar wat ik het meest bijzonder vond was het blije gevoel van het volbrengen van een marathon in combinatie met het treurige gevoel dat al het werk voor die ene marathon van 7 april nu waren gedaan. De gesprekken over de marathon met vrienden, familie en collega’s zorgden bij mij voor een enorm opgewekt en trots gevoel. Maar aan de andere kant voelde ik dat mijn benen en mijn hoofd het hardlopen begonnen te missen. Maandenlang train je voor die ene dag en na die dag moet je voor jezelf weer nieuwe doelen stellen, maar ook genoeg rust pakken. Ik ga het geen dipje noemen, maar het is een heel vreemd gevoel!
De eerste weken
In de eerste week na mijn marathon heb ik niet gelopen. Pas na een week heb ik voor het eerst een kleine 5 kilometer gelopen. Deze loop ging goed, maar ik voelde nog wel dat mijn heupen wat stijf waren en mijn benen wat zwaar voelden. Afgelopen week heb ik nogmaals een loopje gedaan van ongeveer 7,5 kilometer. Helaas voelde mijn knie nog niet helemaal goed aan en heb ik dus besloten de rest van de week rust te houden. Inmiddels voelt mijn knie beter en dus wil ik morgen weer proberen een rondje te gaan maken!
De komende tijd ga ik het lopen weer rustig oppakken en ga ik kijken aan wat voor mooie wedstrijden ik nog mee ga doen in 2019.
