Ruim anderhalf jaar lang is het mij bespaard gebleven. En dat terwijl ik dit jaar enorm veel meer ben gaan hardlopen. Helaas ging het 2 weken geleden toch mis. Ik raakte geblesseerd door het hardlopen. Een combinatie van pech en mijn eigen domme schuld, zorgen ervoor dat ik inmiddels al 10 dagen niet meer kan hardlopen. En deze blessure gaat mij nog wel een paar dagen aan de kant houden vrees ik….
Blessure opgelopen
Al een week liep ik met een gevoel in de heupstreek, waarvan ik wist dat ik het goed in de gaten moest houden. Door veel intensieve trainingen op hoge snelheden in combinatie met lange duurlopen, vraag ik veel van mijn lichaam. Misschien wel een beetje teveel. Maar al het hele jaar loop ik gemiddeld 50 kilometer per week en dat gaat mij goed af. Ook zorg ik altijd voor een goed herstel na mijn trainingen. voldoende eiwitten, voldoende slaap en een goede houding als ik aan het werk ben, zijn daar een belangrijke onderdelen van.
Maar ik heb een fout gemaakt. Een fout waardoor ik nu op de blaren moet zitten. Met een gevoelige heup ben ik mijn halve marathon gaan lopen. Deze halve marathon ging fantastisch, maar heeft de voorkant van mijn heup overbelast. En alsof ik mijzelf daar nog niet genoeg mee heb gekweld, ben ik de woensdag na mijn halve marathon weer hard gaan trainen. Het resultaat is dat ik daarmee mijn heup nog meer heb overbelast en dat ik nu al 1,5 week niet meer kan hardlopen.
Wat voor blessure?
Laat ik beginnen door toe te geven dat ik enorm koppig ben als het om blessures gaat. Zeker als het om een overbelasting gaat. Mensen geven al snel aan bij mij, dat ik moet overwegen om naar de fysio te gaan, maar ik heb daar echt een hekel aan. Daarom ben ik zelf een beetje op onderzoek uitgegaan en tot de conclusie gekomen dat het een overbelasting is van de iliopsoas spier. Deze spier ziet aan de voorkant van de heup en trekt door in de liesstreek. Dat zijn dan ook precies de plekken waar ik last heb.
Het vervelende gevoel treed op wanneer ik bijvoorbeeld op sta van de bank en in een eerder stadium ook wanneer ik ging wandelen. Met fietsen heb ik er geen last van en inmiddels met wandelen ook niet meer. Dus probeer ik nu vele te wandelen. Verder doe ik wat oefeningen die goed zijn voor de spier om te herstellen. Maar helaas kost het tijd en is de blessure nog niet voorbij.
Een poging tot hardlopen
Gisteren deed ik weer een poging om hard te lopen. Op dat moment had ik geen klachten meer. Niet bij het opstaan van de bank en niet bij het wandelen of fietsen. Eerst had ik een goed stuk gefietst, dus alle spieren waren goed warm. Maar helaas kwam ik van een koude kermis thuis. Al vanaf de eerste paar passen voelde ik dat de klappen die de spier opvangt bij het hardlopen te hard waren en ik had meteen weer last. Dit heb ik even volgehouden in de hoop dat het minder zou worden, maar het werd alleen maar erger. Snel heb ik de poging gestaakt om weer eens keihard geconfronteerd te worden met het feit dat hardlopen enorm belastend is voor het lichaam. Maar als ik heel eerlijk ben, heb ik mezelf ook weer geconfronteerd met dingen aanpraten. Want misschien ging het eigenlijk nog helemaal niet zo goed als dat ik mijzelf had aangepraat.
Helaas heeft deze poging ervoor gezorgd dat ik nu weer meer last heb van die spier. Inmiddels besef ik mij ook wel dat ik mij nog beter zou moeten focussen op het herstel. Daarom ga ik mij aankomende week rustig houden en heb ik mijn in mijn hoofd al ingeprent dat ik nog een hele week niet ga hardlopen. En als het dan nog niet goed gaat, zal ik toch echt de fysio moeten inschakelen. Het fysiek ongemak is niet prettig, maar mentaal is niet kunnen hardlopen voor mij zwaarder.
Meerdere weken niet hardlopen
Voor sommige gebeurt dit continu, voor andere komt het misschien incidenteel voor, maar voor mij is het anders. Twee weken niet hardlopen komt mij nooit voor. Het is dit jaar meestal maximaal 2 dagen dat ik mijn hardloopschoenen laat staan. Twee weken niet hardlopen, betekent twee weken mijn uitlaatklep kwijt zijn. Twee weken niet kunnen ontspannen, trainen, sporten en gezellig praten met mede hardlopers over van alles en nog wat. En daar word ik geen leuker mens van heb ik gemerkt.
In mijn hoofd zitten nog zoveel plannen op hardloopgebied en die lopen vertraging op. Maar ik merk ook dat ik mijn energie niet kwijt kan. Die energie die ik overhoud na een dag werken. Met een wandeling verbruik ik die energie simpelweg niet.
Het allerergste voor mij is dat ik om mij heen mensen allemaal mooie dingen zie doen op hardloopgebied. Aan de ene kant ben ik super trots op die activiteiten, maar ik bespeur bij mijzelf de laatste dagen een gevoel van jaloezie en zelfs afgunst. En zo zit ik helemaal niet in elkaar en hier wil ik dan ook zo snel mogelijk vanaf. Dit gevoel komt denk ik doordat ik sinds dit jaar hardlopen een veel groter onderdeel van mijn leven heb gemaakt. Dagelijks ben ik er wel mee bezig, ook nu ik geblesseerd ben. Misschien moet ik gewoon wat minder op Strava kijken aankomende week…
De komende tijd
Herstel staat nu op 1 en ik weet maar altijd te goed dat een paar weken hardlopen, niet mijn volledige vorm gaat aantasten. het belangrijkste is dat ik over een week of over een paar weken weer aan de bak kan. Want het ging de laatste tijd echt lekker en dat wil ik graag doorzetten. Dus als ik weer helemaal hersteld ben, dan ga ik verder met trainen. Dan pak ik het trainingsschema weer op met allerlei nieuwe doelen, waar het opnieuw plannen van een marathon waarschijnlijk wel een onderdeel van gaat worden.
En hopelijk kan ik dan ook weer in een klein groepje trainen. Want daar geniet ik toch het meeste van!
