Zeven weken lang kon ik geen kant op. Fysio bezoekjes, wandelingen, oefeningen, irritaties, frustraties – repeat. Het leek alsof er nooit meer een moment zou gaan komen dat ik weer durfde te gaan hardlopen. Maar afgelopen week voelde het voor mij dan toch goed genoeg om een poging te wagen. Tijd om (hopelijk) de blessure vaarwel te zeggen.
De blessure
Het was mijn heup die de laatste twee maanden roet in het eten gooide. Na een mega domme beslissing om met een pijntje toch een snelle halve te gaan lopen, bleef ik lange tijd aan de kant zitten. Na een paar weken ging ik maar eens op bezoek bij een fysio. Daarna probeerde ik weer een keer hard te lopen – wat volledig mislukte. Al snel kwam ik erachter dat rust het recept was om deze blessure te verhelpen.
De voorzijde van mijn heup was erg gevoelig en dat strekte zich uit met last in de liesstreek. Een erg vervelend gevoel bij wandelen en bij het hardlopen schoot het er dan ook meteen in iedere keer. Na wat weken met tegenvallers en teleurstellingen, had ik vorige week maandag eindelijk het gevoel dat het sterk genoeg en voldoende hersteld was om weer een klein stukje te gaan hardlopen.
De eerste keer weer hardlopen
De lunchpauze op maandagmiddag. Buiten regende het, maar dat maakte even niet uit. Voor de zekerheid rende ik een paar keer heen en weer door de gang thuis. Het is zonde om al je kleren aan te trekken en dan na 3 stappen alweer naar binnen te lopen. het voelde goed en ik besloot naar buiten te gaan.
Nadat ik een stukje had gewandeld, besloot ik mijn horloge in te drukken en te gaan hardlopen. De eerste meters gingen niet vanzelf. Ik voelde mijn blessure voornamelijk in mijn lies, maar besloot het toch even aan te kijken. Na 400 meter voelde ik niets meer. Wel merkte ik dat ik heel erg op mijn voorvoeten aan het lopen was. En dat heb ik de dag erna gemerkt (auw spierpijn). Bewust liep ik erg langzaam, maar ik merkte ook dat alle opgebouwde conditie van dit jaar in rook was op gegaan. Dit mocht de pret niet drukken, want ik liep 3 heerlijke kilometers om uiteindelijk weer precies voor de deur uit te komen.
Nadat ik stopte, gaf ik mezelf een schouderklopje, want ik had mij goed aan de opdracht gehouden om niet meer dan 3 kilometer te lopen. Eerst dacht ik nog telkens een paar minuutjes hardlopen en dan een paar minuutjes wandelen te gaan doen, maar daar had ik echt geen zin in. Ook na het lopen kreeg ik nog geen last. Later die middag kreeg ik wel een beetje last en ook die dag erna voelde ik het wel. Maar het werd minder, dus ik maakte mij er niet zoveel zorgen over. De eerste stap was gezet!
Hardlopen vs de blessure
Op woensdag besloot ik in de middag weer te gaan lopen. Het was de middag voordat mijn vakantie begon, dus ik had goed voor mezelf gezorgd en wat tijd ingeruimd om in de middag te gaan lopen. Op woensdag mocht ik van mezelf maximaal 5 kilometer lopen. Na 100 meter voelde ik al niets meer en liep ik soepel. Ook landde ik meer op mijn middenvoet, want die spierpijn van die voorvoet landing op maandag was hels. De kilometers vlogen voorbij en mijn hartslag schoot omhoog. Zo blij als ik was dat ik kon lopen, zo verdrietig werd ik van mijn conditie. Het is niet dat ik geen 5 kilometer meer kan lopen, maar het verschil in hartslag is gewoon gigantisch. Ik snap gewoon niet hoe je conditie zo snel achteruit kan gaan.
De rest van de dag en op eerste kerstdag had ik best wel weer een beetje een reactie van het hardlopen. Ik besloot om mijn blessure weer een dagje te laten winnen en een extra dagje vrij te nemen. Na een extra rustdag kon ik op zaterdag (tweede kerstdag) weer een stukje lopen.
Het regende(alweer), maar toch ging ik naar buiten. Na eerder 5 kilometer te hebben gelopen, wilde ik het op die dag naar de 6 tillen. De blessure ging prima, maar de frustratie over mijn conditie sloeg toe. kilometers lang liep ik met een hartslag van 160 op 5:30 per kilometer. Honderdzestig!!! Die hartslag had ik voor mijn blessure als ik 4:45 per kilometer liep. Maar goed bij iedereen bij wie ik mijn beklag deed kreeg ik dezelfde reactie: “komt wel weer, je loopt tenminste weer”. En daar hebben ze ook allemaal gelijk in. Wat wel positief was, is dat ik nauwelijks een reactie kreeg op die rondje hardlopen.
Weer tien kilometer hardlopen
Vandaag was dan de dag dat ik voor het eerst weer 10 kilometer heb hardgelopen. Na het positieve herstel van de 6 kilometer, had ik aan 1 rustdag genoeg en kon ik vandaag weer lopen. Rond het middaguur liep ik naar buiten en het was heerlijk weer. vandaag mocht ik van mezelf 8 kilometer lopen. Tijdens het rondje bouwde ik een aantal punten in om op verschillende afstanden te kunnen terugkeren naar huis. Maar het ging zo lekker dat ik het 4 kilometer, 6 kilometer en zelfs het 8 kilometer checkpoint oversloeg. Het voelde prettig om in een rustig tempo door te hobbelen. En zo liep ik voor het eerst in bijna 2 maanden weer een 10 kilometer.
Nu ik dit schrijf heb ik gelukkig geen reactie gekregen op de 10 kilometer van vandaag en daar ben ik blij mee. Daarom durf ik nu ook wel uit te spreken dat ik op de weg terug ben. En dat heb ik net ook bij meerdere mensen uitgesproken. Nu hopelijk snel weer naar de oude conditie en het oude tempo.
2021 ik kom eraan!
