Inmiddels is het alweer vijf maanden geleden dat ik geblesseerd raakte aan mijn heup. Na een blessure van bijna twee maanden, kon ik het hardlopen weer gaan opbouwen. Helaas ging dat niet zoals gepland en besloot ik vorige week een rustweek in te lassen. Mijn geduld wordt op de proef gesteld.
Wanneer begon het?
2020 was voor mij een geweldig hardloopjaar. Ik maakte meer kilometers dan ooit en ik verpulverde al mijn pr’s. Maar het jaar eindigde in mineur met een blessure en dit lijkt mij de afgelopen maanden maar te blijven achtervolgen. Waar ik vorig jaar gemakkelijk zonder blessures of pijntjes kon blijven trainen, lijkt het nu wekelijks wel ergens anders op te komen. Het gaat de afgelopen vijf maanden niet zoals ik wil.
Té snel opbouwen
De blessure was ronduit waardeloos, maar des te blijer was ik toen ik eind december weer kon gaan hardlopen. Het was moeilijk voor mij om gedoseerd op te bouwen en ik liep al snel weer veel kilometers. Na een aantal weken waren de pijntjes in de heup helemaal verdwenen en begon ik weer snelheid op te bouwen. Mijn hoop was dat ik weer aan mijn snelheid kon gaan werken en snel weer op het oude niveau was.
Het opbouwen van de kilometers verliep zonder problemen. de weken van vijftig kilometer werden weer regelmaat. Maar dit snelle opbouwen ging gepaard met pijntjes. Het ging van mijn achillespees door tot mijn kuit. Iedere keer dook er in mijn been ergens anders een pijntje op.
Pijntjes die erger worden
Toen ik twee weken geleden op maandagavond ging hardlopen, merkte ik al direct dat mijn kuit het zwaar had en stijf was. Het was een heel duidelijk signaal van overbelasting. Na mijn vorige blessure had ik verwacht dat ik inmiddels verstandiger hiermee om zou kunnen gaan. Maar nee, ik bleef die week gewoon door trainen. Aan het einde van de week wist ik wel dat er geen snelheidstrainingen meer in zaten, omdat de pijntjes in kuit en achillespees steeds erger werden.
Na een weekend vol kortere duurloopjes, een loopje op maandag en een lunchrun op de vrijdag erna was het wel duidelijk dat ik serieus gas terug moest nemen. Het was tijd om een rustweek in te lassen.
Oefeningen in de rustweek
Zonder dat ik weer echt op mijn oude niveau was terug gekomen, had ik alweer een rustperiode te pakken. En dat is voor mij op dit moment heel erg frustrerend. Ik wil dolgraag het niveau van vorig jaar weer bereiken, maar ik besef mij ook goed dat ik daarvoor misschien wel wat voorzichtiger om moet gaan met mijn lichaam.
De afgelopen week stond in het teken van herstel. Ik heb een heel arsenaal aan oefeningen en materialen uit de kast getrokken om mijn spieren zo snel mogelijk te laten herstellen. Op de foam roller, massages, strekoefeningen, oefeningen voor flexibiliteit en core-trainingen. Bedenk iets, en ik heb het de afgelopen week gedaan. Uit angst voor shin splints, ben ik zelfs al de hele week 3 keer per dag mijn scheen aan het ijzen.
Om snel te herstellen probeer ik zo rustig mogelijk te blijven en niet teveel te willen plannen over het herstel. Luisteren naar mijn lichaam is nu belangrijk. Wanneer ik weer ga hardlopen weet ik nog niet. Het zou kunnen zijn dat ik aankomend weekend alweer een rondje ga proberen. Het kan ook volgende week worden, of die week erna. Het belangrijkste is dat de pijntjes weg zijn. En dan begin ik aan mijn training om de vorm van 2020 weer terug te krijgen.
