Na twee weken zonder weekoverzicht, is het deze week eindelijk weer de moeite om iets te schrijven. Na wekenlang ploeteren met pijntjes, twijfels en verkeerd gekozen momenten om te lopen of fietsen, begon ik deze week met een frisse start. Het terugkrijgen van vertrouwen in mijn rechterkuit en scheen is het belangrijkste doel voor nu. Deze week ging ik 3 keer hardlopen en 1 keer fietsen.
Vertrouwen met hardlopen
Toen de pijntjes in mijn scheen en kuit niet verdwenen de afgelopen weken, stelde ik mijn doelen bij. Of eigenlijk stelde ik ze pas op voor dit jaar. Het belangrijkste op dit moment is om fit te worden zodat ik aan een marathon training kan starten ergens in juni. Of het dan Berlijn wordt of een andere marathon, zie ik dan wel weer.
Eerst besloot ik even 2 weken rust te nemen en volledig te focussen op herstel. Vorig weekend had ik al aardig wat dagen het gevoel dat ik er klaar voor was om te gaan hardlopen. Maar toen ik op zondagavond besloot om die maandag weer te gaan hardlopen, kwam ik erachter dat ik echt weer vertrouwen moest gaan opbouwen.
De vijf kilometer op maandag
Met het gevoel van zondagavond dook ik maandag mijn kledingkast in om mijn hardloopkleren te pakken voor een lunchrun. Terwijl ik mijn kleren aantrok, kwam ik erachter dat ik niet durfde te gaan hardlopen zonder compressiesokken. Die sokken die ik al jaren vervloek omdat ik ze zo lelijk vind. Maar alles voor het goede doel, dus trok ik ze maar aan.
Op een heel rustig tempo bleef ik een beetje zigzaggen door het park langs mijn huis. Dichtbij huis zodat ik bij een pijntje direct kon stoppen en naar huis kon wandelen. Maar het pijntje kwam niet en zo liep ik dus heel rustig mijn vijf kilometer uit. Bij thuiskomst direct weer ijs op de scheen, maar ook toen geen reactie. Een goed begin van de week en een start om het vertrouwen terug te winnen.
Kleine stapjes op woensdag
Mijn grootste fout bij herstel na een blessure is dat ik veel te hard van stapel loop. In mijn hoofd wil ik altijd na een week weer op mijn eigen temposchema lopen inclusief de lange duurlopen van 20 kilometer of meer. Maar deze week pakte ik het anders aan en besloot ik eens echt streng voor mezelf te zijn. Op woensdag mocht ik daarom ook maar maximaal 7 kilometer hardlopen.
Na een lekkere werkdag op kantoor kwam ik thuis en trok ik nog voor het eten mijn hardloopkleding aan. Het tempo hield ik op woensdag nog steeds erg rustig. Maar ik kwam er tijdens het lopen achter dat ik toch alweer iets harder ging dan tijdens het maandag loopje. Daarom liep ik 4 kilometer rond de 5:30 en liet ik daarna voor de laatste 3 kilometer het tempo weer terugzakken naar 5:45. Na afloop kreeg ik weer geen reactie en toen begon ik langzaam weer vertrouwen te krijgen. Niet alleen vertrouwen in mijn kuit en scheen, maar ook vertrouwen in mijn aanpak om te herstellen.
Stiekem fietsen op donderdag
Onderdeel van mijn herstelplan was om niet 2 dagen achter elkaar te sporten. In ieder geval niet 2 dagen achter elkaar hard te lopen, maar eigenlijk ook niet iets anders te doen qua sporten. Dat ging dus mis op donderdag. Ik kon het niet laten om even op mijn fiets te stappen. En gelukkig kreeg ik daar geen spijt van.
Na een lange werkdag zat mijn hoofd vol. Het was inmiddels al na zessen en ik had misschien wel al een beetje trek. Maar ik vond het belangrijker om te gaan fietsen. Van het hardlopen had ik geen reactie, dus ik stond het toe om een klein rondje van iets meer dan 40 kilometer te gaan fietsen.
Strava had het rondje voor mij gemaakt en die had ik naar mijn Garmin gesynchroniseerd. Met een heerlijk zonnetje trapte ik rustig richting Bodegraven en weer terug. De navigatie van mijn Garmin leer ik steeds beter gebruiken en zo kwam alles samen dit rondje. Na anderhalf uur had ik mijn hoofd leeg gefietst, genoten van de zon en misschien nog wel meer genoten van mijn mooie fiets en Garmin.
Hardlopen met een glimlach op zaterdag
Op zaterdag ging ik vroeg in de ochtend hardlopen met Kirsten die net uit haar nachtdienst kwam. Vroeg hardlopen is niet mijn ding, maar na twee hele saaie rondjes alleen, vond ik het wel gezellig om even samen te lopen.
Het rondje bleek uiteindelijk 8400 meter te zijn. Een prima afstand om op te bouwen vond ik zelf. Het lopen ging heerlijk. Doordat ik wat meer afleiding had, dacht ik minder aan mijn kuit en scheen. Daardoor liep ik voor mijn gevoel ook een stuk minder verkrampt. En ook na dit rondje kreeg ik geen reactie en dit maakt mij zo blij!
Deze week heb ik bewezen dat ik prima verstandig kan opbouwen met hardlopen. Het vertrouwen keert langzaam terug en misschien kan ik aankomende week wel rondjes van 10 kilometer gaan maken en het tempo een klein beetje opschroeven. Niet teveel natuurlijk, want dat is op dit moment nergens voor nodig.
