Raceverslag: Bank of America Chicago Marathon 2023

Van mijlen naar kilometers en nu zelfs met een aanduiding in meters. De bordjes die ik zie naderen blijven maar een andere meeteenheid aangeven, maar één ding weet ik zeker: ik ben er bijna. De Chicago Marathon ga ik finishen en het wordt een PR. En dan opeens nog de brug op naar de finish. Oei!

Zaterdagmiddag 7 oktober 2023. Na een voorspoedige reis, een paar mooie dagen in Chicago en de 5 kilometer wedstrijd van vanmorgen is het nu echt tijd om de knop om te zetten naar de marathon. Anders dan normaal, voel ik nu geen zenuwen. Komt het door de spanning van de reis? Of heb ik de verwachtingen gewoon niet zo hoog liggen door mijn voetblessure van eerder deze maand of die paar dagen deze week waarin ik me niet lekker voelde? Geen idee, ik heb vooral zin in de marathon morgen. En dat is het allerbelangrijkst.

Met een lekker bord pasta achter de kiezen in de hippe wijk Wicker Park, verplaats ik mij weer naar mijn hotelkamer. Eenmaal daar pak ik mijn tas alvast in en zet ik de wekker om 4:15. Ja, je leest het goed, kwart over vier! Chicago is een marathon voor de vroege vogels met een start om 7:30 uur.

Vroege ochtend in Chicago

De eerste keer dat ik op mijn telefoon keek, zag ik 2:15 uur staan, maar gelukkig viel ik nog even in slaap. Na een lekkere warme douche, trek ik mijn hardloopkleren aan en besluit ik toch nog even van shirt te veranderen. Startnummer van het ene shirt afspelden en zo, hup, op het andere shirt, en dan is het tijd om richting het startterrein te gaan.

Ik zal heel eerlijk met je zijn. De metro in Chicago is niet mijn favoriete plek geweest deze week. Beetje grimmig sfeertje. Maar deze vroege ochtend is de ‘blue line’ gevuld met gespannen koppies, transparante plastic tassen en de geur van middeltjes die marathonlopers alvast op hun benen hebben gesmeerd.

Dwalen in Grant Park

Grant Park is het toneel van lopers die hun tas willen afgeven en nog een zenuwplasje (of erger) moeten doen. En het is nog donker deze vroege ochtend, dus je ziet geen hand voor ogen. Bijzondere taferelen waarin bijna 50.000 lopers zich begeven. Ja, dit is een echte World Major Marathon. De real deal!

Zo’n driekwartier voor de start begint het licht te worden en sta ik zelf nog even in de rij voor een Dixi. Met een graad of 6 durf ik het bijzonder fris te noemen. Zeker na de afgelopen weken in Nederland, waarin het toch nog aangenaam was qua temperatuur. Met een poncho aan begeef ik mij richting het startvak. En vanaf dat punt word ik ondergedompeld in de Amerikaanse sportcultuur.

De start van mijn 3e Major

Het Amerikaanse volkslied wordt volledig vals gezongen, maar dat maakt niemand iets uit. De sfeer is fantastisch. Dit is alles wat mensen mij al hadden verteld en nog veel meer. Iedere wave krijgt zijn eigen startschot. Dat zal zo’n 10 keer gebeuren vandaag. Aangemoedigd door de omroeper met de welbekende Amerikaanse commentatorstem. Je weet wel, zo’n hele diepe zware stem. Langzaam schuifelen we naar de startstreep. Ik ben als derde wave aan de beurt. Zo’n 9 minuten na Hassan en Kiptum. Maar genoeg over de bijzaken, tijd voor het hoofdgerecht: de 42,195 km of hoe ze het hier zeggen: 26,2 miles.

Zoeken naar het tempo

Het is koud en direct na het passeren van de startstreep, probeer ik mijn tempo te vinden en doe ik een poging om mijn spieren een beetje warm te laten worden.

Deze startgroep is perfect, iedereen loopt lekker door en redelijk op hetzelfde tempo. Met een matig werkende gps tussen de hoge gebouwen in Chicago focus ik mij vooral op gevoel. Het doel is een PR, maar of dat er na de afgelopen weken in zit, durf ik niet te zeggen.

Het is een echte rekenmarathon met bordjes iedere mijl en soms per kilometer. Na de eerste 2 mijl lig ik al een stuk voor op mijn PR en we lopen nog steeds door downtown Chicago. De hoeveelheid mensen die zich op deze zondagochtend om 7:30 uur hebben verzameld is ronduit indrukwekkend. De eerste 5 kilometer vliegen voorbij en ik lig nog steeds goed op schema. Tijdens deze marathon zijn er maar liefst twintig waterposten, dus we passeren hier al de tweede. Ik wil niet te veel drinken, dus ik besluit om iedere keer een post te pakken en er vervolgens eentje over te slaan. Tijd voor het eerste koude slokje water.

Een flauw zonnetje

De route richting het noorden van Chicago is ingezet en ik loop langs de Gold Coast zo Lincoln Park in. Voorbij de dierentuin staat iets minder publiek, maar het is toch een heel leuk stuk. Mijn tempo gaat goed, maar ineens loop ik tegen de 3:20-pacer aan. Ik geloof nooit dat ik harder ga dan dat tempo en besluit maar gewoon door te lopen op eigen tempo. Een goed besluit, want enkele kilometers later spurten zij er weer vandoor.

Of ik dit tempo vandaag ga volhouden weet ik niet. Na een wisselvallige periode met een voetblessure en het niet zo fit zijn deze week, waag ik maar gewoon een gokje. Het voelt na ruim 10 kilometer wel als een uitdaging om een PR te gaan lopen vandaag. Maar die gedachte zet ik zo snel mogelijk weer uit mijn hoofd.

Terug naar downtown Chicago

Na een kilometer of 13 draait het parcours zich met 2 linkerbochten terug richting downtown Chicago. Een mentale opsteker dat dit punt geweest is, maar ik begin het in dit eerste deel van de marathon al langzaam te voelen in mijn benen.

Maar net als ik denk dat ik het zwaar krijg, kom ik weer in een superleuk deel van de stad terecht. Nu bijvoorbeeld in de Old Town. Wat een sfeervolle straat en wat een publiek. Amerikanen hebben het aanmoedigen uitgevonden geloof ik!

Het is een vlakke marathon met af en toe een brug. Op de bruggen ligt een soort gaas waarover de organisatie letterlijk een rode loper heeft uitgerold om het comfortabeler te maken voor de lopers. Bij een Major wordt ook echt overal aan gedacht. Verder is het wel opletten met de vele gaten, scheuren en putten in het wegdek. Wat zijn wij in Nederland toch gezegend met onze wegen.

De bekende hoge torens van downtown Chicago zijn alweer zichtbaar en ik werk naar het halve marathonpunt toe. Nog steeds loop ik op een goed schema, maar rond het 20 kilometerpunt krijg ik even een dipje. Deze is snel weer verdwenen als ik zie dat ik halverwege doorkom in 1:41:32. De weg loopt hier ook een beetje naar beneden en voor het eerst begin ik geloof te krijgen in een PR vandaag.

Optellen, aftellen, marges en berekeningen

Wat minder publiek hier op een voor mij toch wel zwaar punt van de marathon. Alles tussen de 21 en 26 kilometer voelt voor mij als niemandsland. Te vroeg om af te gaan tellen en te laat om nog te kunnen zeggen dat je 100% fris bent. En hier begint de mentale strijd van vandaag dan ook.

Tot 25 kilometer hou ik het tempo constant, maar dan kom ik erachter dat ik dit tempo niet zo ga kunnen volhouden tot de finish. Ik besluit gewoon te gaan rekenen. En dat rekenen vormt een uitdaging. Bij ieder mijl- of kilometerbordje reken ik uit hoeveel marge ik heb op een 3:30 eindtijd. Ondanks dat ik het gevoel heb dat ik echt een stuk langzamer ga, behoud ik iedere kilometer nog een marge van zo’n 4 minuten. Dit gaat lekker!

Het gaat met ups en downs in mijn hoofd deze kilometers, maar het passeren van het 30 kilometerpunt geeft mij een boost. Nooit dat ik in die laatste 12 kilometer nog zoveel tijd ga verspelen. Dat PR gaat er komen!

Naar de 35 en 35th

In tempo ben ik wel iets aan het inleveren, maar alles om gedoseerd naar de finish te komen. De weg naar het zuiden van Chicago is ingezet. Het doel? De weg naar het zuiden aanhouden tot 35th street en van daar omkeren en terug naar Grant Park. Het is het minst leuke stuk van de route en er is ook een stuk waar in tegengestelde richting lopers al op weg zijn naar de finish. Even mentaal de knop omzetten en gewoon maar door lopen.

De 35 kilometer ben ik gepasseerd en de afgelopen kilometers verliepen goed. Mooi tempo en bij bruggen iets rustiger omhoog. Dat zijn de enige stukken waar ik een paar seconden tijd verlies. Met nog 5 kilometer tot de finish kom ik dan ook eindelijk aan op 35th street en mag ik omdraaien. Op naar de finish!

In het zicht van de haven

De laatste 5 kilometer kan ik de laatste jaren best goed lopen. Zeker wanneer het mentaal de eerste 37 al goed zit. Niet dat het vandaag mentaal fantastisch gaat, maar goed genoeg denk ik dan maar. Meer dan voorheen begin ik te genieten van het publiek. Al moet ik eerlijk zeggen dat deze marathon een en al genieten is. Dat ik de kans krijg om op dit toneel een marathon te kunnen lopen, vind ik zo uniek. Ik geniet van iedere kilometer. Rijen dik staan ze hier weer te schreeuwen langs de kant. En te bellen met de duizenden belletjes die werden uitgedeeld op de marathon expo. Weer eens wat anders deze Amerikaanse variant op de vuvuzela. Een beetje tempoverval is er wel, maar het is niet alsof ik in elkaar stort.

Het grote aftellen is nu echt begonnen. Het lijkt wel of er steeds meer bordjes komen te staan. Miles, miles to go, kilometer en noem het maar op. Tot in de laatste 2 kilometer, waar alleen nog de bordjes “last mile” en “final 800 meters” komt. En dan begint het grote feest vieren. Nog maar 800 meter, dit kan niet meer misgaan toch? De laatste bocht op 400 meter en dan zie ik het: oei, nog een brug omhoog.

Een vrijwilliger staat mensen aan te moedigen om naar boven te rennen: “come on, push!!”, maar mijn hamstrings beginnen te verkrampen en besluit rustig met kleine pasjes naar boven te gaan. Eenmaal boven zie ik de finish en plaats ik nog een laatste versnelling om over de finish te komen in 3:26:32. Een PR van bijna 4 minuten!

Na de finish weer het hele pakket aan Amerikaanse taferelen. Klappende vrijwilligers die van alles roepen en nog veel meer. Het is een heerlijk finishgebied. En dan is het tijd om met de medaille naar mijn hotel te gaan om iedereen thuis in te lichten over mijn ervaringen van deze dag. De dag waarop ik mijn 3e Major Marathon finishte.

Geschreven vanaf mijn iPhone in de bus tussen Niagara Falls en Toronto.