Het is al enkele weken stil hier. Hardlopen doe ik nog wel af en toe, maar de motivatie was een beetje weg en het lichaam reageert nog steeds niet heel erg enthousiast op het lopen. Afgelopen zondag stond ik weer aan de start van een evenement: The Royal Ten. Hoe ik dit ervaren heb en of ik helemaal hersteld ben, lees je hier!
Na wat blessureleed en het voltooien van mijn eerste hele marathon werd het stil rondom het hardlopen. Geen evenementen op de planning en wat last van een hardloopdip waren hiervan de oorzaak. Binnenkort meer over de plannen voor de rest van 2019, maar vandaag eerst verslag over de eerste The Royal Ten van mij.
The Royal Ten
De tien zit al in de naam. ik liep afgelopen zondag een 10 kilometer wedstrijd. Nadat de CPC werd afgelast gingen mijn collega’s en ik op zoek naar een ander evenement in Den Haag om samen te lopen. Hierbij stuitte wij op The Royal Ten. Ik kende het aanvankelijk niet, maar het is een evenement waar dit jaar voor de 23e keer enkele duizenden mensen aan meeliepen. Best populair dus!
De omstandigheden
Het was met 20 graden redelijk warm en benauwd in Den Haag. Gelukkig scheen de zon niet zo fel. Het is een afwisselend parcours. Vanaf het WTC loop je richting Marlot toe en weer terug. Vlak na de start liep ik langs het Mondriaan, waar ik mijn hotelmanagement opleiding heb gevolgd en vorige week toevallig al een keer was geweest voor een reünie.
Het parcours is snel en kent veel lange, rechte stukken. Na een aantal kilometer, loop je een rondje in Marlot en keer je om richting het Haagse Bos. In het Haagse Bos wordt het parcours wat minder snel. Je loopt hier over veel klinkers en onverharde stukken en er zit een haarspeldbocht in om het parcours de gewenste 10 kilometer te maken. Al met al een heel leuk afwisselend parcours die zeker niet gaat vervelen
De vorm
Ik werd slecht wakker en heb ik het niet over zenuwen. Gezonde spanning voor een wedstrijd – ook al gaat het nergens over – vind ik heerlijk. Maar nee, ik had keelpijn en een rommelige buik. Gelukkig begon de race pas om 14:30, dus nog even tijd om bij te komen.
Eenmaal aangekomen verkeerde ik nog steeds niet in topvorm, wat wel jammer was, want ik wilde graag kijken hoe snel ik op een 10 kilometer kan zijn. Maar goed, genoeg geklaagd tijd om over te gaan naar….
De wedstrijd
Het startschot klonk en ik liep al snel over de startlijn. Meteen probeerde ik een lekker ritme te vinden en ik haalde wat mensen in. Al na een kilometer voelde ik dat het echt heel erg benauwd was en het zweet liep al over mijn hoofd. Daarnaast merkte ik dat de conditie niet top was en dus probeerde ik een lekker snel maar behapbaar tempo te lopen. De eerste paar kilometers gingen voorbij in tijden tussen de 4:43 en 4:50 per kilometer. Het liefst wilde ik het tempo opschroeven, maar ik voelde dat dit er niet in zat.
Op het punt halverwege liep ik richting het Haagse Bos met wat tegenwind. Ik merkte dat het tempo er wel goed in zat, maar dat het mij veel moeite kostte om de kilometers te houden op de eerdere snelheid. Iets wat normaal gesproken geen probleem zou moeten zijn. Niet aan die tijd denken en gewoon lekker genieten van de omgeving nam ik mij voor.
Eenmaal in het Haagse Bos werd de ondergrond veelal klinkers en onverhard. Het liep best lekker en ik genoot van de natuur, maar wat deed mijn GPS??? Mijn horloge gaf aan dat ik kilometers in 5:30 liep, terwijl ik zelf wel wist dat dit niet het geval was. Ik besloot niet meer op mijn horloge te kijken en lekker door te lopen en te genieten van de omgeving.
Uiteindelijk kwam ik in 48:13 over de finish. Een tijd waar ik voor deze dag erg tevreden mee ben en ik voelde aan mijn lichaam al direct dat ik goed mijn best had gedaan. Overigens vond mijn horloge dat ik er pas 9,75 kilometer op had zitten.
Herstel
Op dit moment heb ik nog steeds een beetje last van mijn heup. Ik neem rust nu want mijn eerstvolgende evenement is al over 2,5 week. Welke evenementen allemaal op de planning staan de komende tijd, vertel ik binnenkort.
