Laat ik maar gewoon eerlijk zijn. Het was écht een waardeloze week. De pijntjes van de afgelopen weken, hebben zich stevig doorgezet. Na een aantal rustdagen kreeg ik op vrijdag de definitieve klap. Met een icepack op mijn schenen kan ik de komende dagen/weken weer naar mijn onaangeraakte hardloopschoenen gaan kijken. Fijn!
Kletsrondje op maandag
De maandag begon nog redelijk. Na een lange dag werken had ik afgesproken met Karsten om een rondje op rustig tempo te lopen. Mijn kuiten waren nog een beetje stijf van het weekend en die week ervoor, dus misschien was het al niet zo verstandig om te gaan lopen.
Het lopen voelde eigenlijk al vanaf het begin zwaar. Een hoge hartslag voor het tempo dat we liepen en ik voelde mijn kuiten tijdens het lopen, wat niet erg prettig was. Maar het was wel enorm gezellig om even na de werkdag over onder andere het voetbal te praten. We liepen gewoon een duurloopje door Zoetermeer zonder specifiek trainingsdoel. Dat kan soms zo fijn zijn en dat was het nu ook.
Toen ik thuis kwam, voelde ik wel meteen al dat alle spieren in mijn benen toe waren aan een rustdag. Gelukkig is de dinsdag altijd al een rustdag voor mij. Wel twijfelde ik of één rustdag voldoende ging zijn.
Midweekse rustdagen
Dinsdag tot en met donderdag waren dagen waarin ik voornamelijk rust hield en probeerde te achterhalen waar ik nou last van had. Mijn kuiten waren wat stijf en af en toe kreeg ik bij het wandelen een zeurende pijn in mijn kuit.
Op woensdag stond de volgende training gepland, maar toen ik wakker werd, voelde ik al direct dat het niet verstandig was om te gaan rennen. Ik besloot de training af te zeggen en nog een rustdag te nemen. Op donderdag had ik een lange dag op werk en kon ik dus ook niet meer in de verleiding komen om toch te gaan rennen.
Donderdagavond kwam ik thuis van een – tegenwoordig zeldzaam – dagje werken op op kantoor. Tijdens het wandelrondje in de avond kwam ik erachter dat ik eindelijk geen pijntjes meer had met bewegen. Een goed teken dus.
Het laatste rondje van de week
Vrijdagochtend keek ik naar buiten en zag ik dat het zonnetje scheen. Na een aantal uurtjes werken, voelde het als hét geschikte moment om naar buiten te gaan voor een klein rondje hardlopen.
Uit voorzorg had ik mijn lange kousen en mijn meest comfortabele schoenen aangetrokken. Nadat ik mijn horloge startte begon ik met lopen. Al snel vond ik een tempo waarin ik voelde dat ik het meest comfortabel kon rennen. Het tempo was ongeveer 5:10 per kilometer. Wat mij opviel is dat ik voor het eerst in een week of 2 helemaal geen last had van mijn kuit of een andere spier in mijn been tijdens het hardlopen. Zoals ik van te voren met mezelf had afgesproken liep ik niet verder dan 6 kilometer. so far so good nog…
Toen ik uit de douche kwam merkte ik opeens enorme steken in mijn scheenbeen en ernaast. Op dat moment kwam dat als een enorme verrassing, maar achteraf had ik misschien kunnen bedenken dat de eerdere pijntjes een signaal waren om langer rust te houden. Maarja dat is makkelijk gezegd achteraf.
Het was vrij duidelijk dat deze pijntjes niet zomaar gingen verdwijnen en zo ben ik nu wederom genoodzaakt om mijn hardloopschoenen op te bergen en rust te houden. Hoe lang het gaat duren deze keer weet ik niet, maar ik hoop snel weer rustig te gaan opbouwen.
